Renée (Anja Nodelijk)

Anja Exterkate zong als peuter al alle nummers mee die op de radio voorbijkwamen. Tegen de tijd dat ze twaalf was, was ze er van overtuigd dat ze een stem had die niet om aan te horen was. Dit dankzij de verwensingen van haar familieleden die haar nek wel konden omdraaien, omdat zij nooit ongestoord naar hun favoriete nummers konden luisteren. Er hoefde maar een muzieknoot te horen te zijn en zij begon mee te zingen. Superirritant natuurlijk, maar dat besef kwam pas toen ze wat ouder werd.

Eind 1976 besluit ze om zich voor de leeuwen te werpen en sluit ze zich aan bij de band Toby Collar. Ze volgt op dat moment een studie Engels en Nederlands, woont op kamers en moet van een beurs rondkomen, wat toen ook al geen vetpot was. Het zingen leek haar, weliswaar met de zenuwen in haar lijf, een leuke manier om geld bij te verdienen. Het zou allemaal heel anders lopen dan ze had gedacht. Een jaar later staat ze al in de studio om haar eerste LP ‘Renée’ op te nemen en wordt haar artiestennaam Renée.

De release van de single ‘Sweet Nothin’s’ in 1978 zet haar wereld op z’n kop. Bingo! De deuren van het glitter-en-glamourwereldje gingen voor haar open. Met het vliegtuig voor tv-optredens naar Duitsland en dan volledig in de watten worden gelegd in de meest luxe hotels; rondgereden worden in vette auto’s met chauffeur; met een privé-vliegtuigje naar München; met een DDR-toestel naar Oost-Berlijn; dineren in de beste restaurants; ontmoetingen met de in die tijd grote sterren als Tina Turner, 10CC, Bonnie Tyler, Gloria Gaynor en natuurlijk niet te vergeten onze crème de la crème van eigen bodem als de Earring, Kayak, Frank Boeijen, Het Goede Doel en ga zo maar door. Eind 1980 werd ze uitgeroepen tot de meest belovende zangeres door de lezers van de Hitkrant. Je zou denken dat zij hierdoor het nodige zelfvertrouwen zou krijgen, maar niets is minder waar. Ze onderging een ware cultuurshock en dacht dat ze gigantisch in de maling werd genomen, toen voor de eerste keer om haar handtekening werd gevraagd door een fan. Ze durfde niet op of om te kijken in de supermarkt of welke openbare gelegenheid dan ook. Eng, eng en nog eens eng, al die aandacht.

Het is uiteindelijk allemaal goed gekomen, want zoveel jaar later staat ze met veel plezier en enthousiasme op het podium en kijkt ze in volle verbazing terug wat haar eind jaren 70 begin jaren 80 allemaal is overkomen.

René Nodelijk

Als 12-jarige jongen kreeg René Nodelijk van zijn moeder zijn eerste gitaar en op zijn 13e had hij zijn eerste solo-optreden in de Haagsche Dierentuin. Na twee jaar gitaarlessen te hebben gevolgd, kon met zekerheid worden vastgesteld dat hij een hoop in zijn mars had. Hij werd zonder enig probleem toegelaten tot het Koninklijk Conservatorium te Den Haag, waar hij als tweede instrument de viool koos. Na Bill Haley and his Comets met ‘Rock Around The Clock’ op de radio gehoord te hebben, was hij meteen verkocht en de vertolking van ‘Tutti Frutti’ eerst door Little Richard en daarna door Elvis Presley maakte van hem een gepassioneerd rock-‘n-roller.

Op zijn 15e richtte hij zijn eerste bandje op met als naam The Beach Boys, omdat ze elkaar altijd op het strand ontmoetten. Een jaar later veranderde hij de naam in The Rockin’ Sensation Boys en begeleid door deze band werd hij derde bij de nationale Elvisverkiezing. Opnames hiervan werden uitgezonden in het Polygoon journaal en René bleef apetrots de hele dag in de bioscoop zitten om de opnames keer op keer te kunnen bewonderen.

In zijn vrije tijd was hij begonnen met gitaarlessen te geven en later zou blijken dat heel wat bekend geworden muzikanten bij hem op les zijn geweest, waaronder leden van de Golden Earring, de Sandy Coast, de Jumping Jewels en de Motions.

Na onenigheid met de meerderheid van de Rocking Sensation Boys, koos een teleurgestelde René eieren voor zijn geld. Hij besloot een nieuwe band te formeren onder de naam René and his Alligators. De Ventures en Indobands als de Roomrockers en de Bell Boys inspireerden hem, met als resultaat dat hij een heel eigen stijl ontwikkelde waarin de invloeden van zowel de rock-n-roll uit de States als de Indorock te herkennen waren. Het verhaal dat René onder de ruisende palmen geboren zou zijn, is waarschijnlijk daardoor de ronde gaan doen.

Het was in die tijd nogal bijzonder dat een gitarist van het conservatorium zich begaf op het pad van de ‘verderfelijke’ rock-‘n-roll. Zijn imponerende kuif, waar menig leeftijdgenoot jaloers op was, werd zijn handelskenmerk. Aandacht van de media was er te over voor deze opvallende, klassiek geschoolde gitarist, die daarnaast ook nog viool speelde. De contracten voor plaatopnames kwamen binnen en het duurde niet lang of de band scoorde de ene na de andere hit met als klap op de vuurpijl ‘Guitar Boogie’ en ‘In The Mood’. Binnen de kortste keren hadden ze meer optredens dan ze aankonden. Ook landen als Duitsland en België raakten geïnteresseerd.

Hij vertrok naar Duitsland, maar na daar een half jaar getoerd te hebben was René het nachtclubleven zat en keerde hij terug naar Nederland.Vijf jaar later besloot hij het over een andere boeg te gooien. Hij richtte zich meer en meer op popmuziek en om het stempel van rock-‘n-rollband kwijt te raken, veranderde hij de naam van de band in Toby Collar. De band werd een paar jaar later aangevuld met twee zangeressen. Optredens te over en er werden drie singles uitgebracht, maar een echte doorbraak bleef helaas uit.

Het grote succes kwam na de toetreding van Anja Exterkate als zangeres. Het klikte onmiddellijk tussen haar en René en niet alleen op het muzikale vlak. Twee jaar later trouwden ze. Op verzoek van de toenmalige platenmaatschappij werd Anja’s artiestennaam Renée. Nu, vele jaren later, staan ze nog steeds met veel enthousiasme op de bühne als Renée and the Alligators.

Fred Severin

Freddy ‘Big Boom Bass’ Severin ontdekte op veertienjarige leeftijd de akoestische gitaar. Dit was begin jaren zestig in de tijd van de rock-’n-roll, suikerspin en coca cola. Hij besloot gitaarles te nemen en kwam terecht bij Luut Buijsman, gitarist van de fameuze Kilama Hawaïns. Na twee jaar gitaarles te hebben gevolgd, begon hij zich te interesseren voor de basgitaar en maakte hij zich de rock-’n-rollstijl eigen door veel te luisteren naar The Ventures en The Shadows.

In 1962 richtte hij samen met nog enkele schoolvrienden zijn eerste band The Rocking Thunders op. Met hun wekelijkse optredens door heel Nederland, maar vooral ook in het Rotterdamse, wisten ze menig jong meisjeshart sneller doen kloppen. Na veel muzikale inspanning wonnen zij in 1964 de landelijk georganiseerde Radio Veronica talentenjacht.

In 1968 speelde hij in de toenmalige bekende Nederlandse rock-‘n-roll formatie Roek Williams and the Fighting Cats met als collega’s Will Luikinga op sax en Pierre van de Linden (Focus) op drums. Daddy’s Act, die met de hit Eight Days a Week hoog in de hitparade stond, zocht in 1969 voor een klein half jaar een vervanger voor Lanny Bouman en vond in Fred de perfecte plaatsvervanger.

Vanaf 1970 hing hij voor ongeveer zes jaar zijn basgitaar aan de wilgen, maar zijn vingers jeukten om de bassnaren weer aan te raken. Hij stortte zich vervolgens vijf jaar lang op soulmuziek. Deze swingende muziek bracht hem ertoe zich te verdiepen in de jazzstandards, de baarmoeder van de rock ’n roll en de soul.

In 1985 werd hij gebeld door Cor van der Beek, drummer van Shocking Blue (Venus), om samen met Robbie van Leeuwen en Mariska Veres de formatie nieuw leven in te blazen. Repetities volgden maar vanwege organisatorische problemen kwam Shocking Blue helaas dit keer niet van de grond.

In 1986 voegde hij zich bij de groep Renee and the Alligators. Met deze groep stond hij meermaals in het voorprogramma van ‘The Fortunes’, ‘The Marmelade’, ‘Swinging Blue Jeans’, ‘The Rubettes’, ‘Dave Berry’, ‘Dave Dee, Dozy, Bicky, Mick and Tich’, ‘The Sweet’ en verving hij de bassist van ‘The Love Affair’ (Everlasting Love) voor een concert in Brabant.

In 2000 besloot hij het Alligatornest te verlaten en zijn ‘big boom bass’-kunsten te vertonen in de band Magic Dave and the Wheelers. Na vier jaar won zijn heimwee naar Renée and the Alligators het van zijn liefde voor de Wheelers en keerde hij terug op zijn oude vertrouwde honk.

Arie Nijkerk

Arie ‘Gitarie’ Nijkerk startte als twaalfjarig jochie met gitaarlessen op de Rotterdamse muziekschool. Na twee jaar klassiek te hebben gestudeerd, lonkte de elektrische gitaar. Het was 1962, de tijd waarin de Shadows, Spotniks en de Ventures uit elke radio schalden en de meisjes met petticoats in amazonezit achter op de brommer zaten. De rock-’n-roll vierde hoogtij en Arie moest en zou elektrisch spelen.

Op de middelbare school begon hij samen met Frans Otterloo de nummers van hun gitaarhelden na te spelen. Na hun eerste optreden in 1964, met een bassist en drummer die alleen een snaartrommel had, werden Arie en Frans door The Ampeg Explosions gevraagd om bij hen te komen spelen. Na één dag repeteren traden ze bij de plaatselijke speeltuinvereniging in Rotterdam. Dit optreden sloeg zo goed aan dat ze daar twee jaar lang elke zondagmiddag optraden.

In 1966 vonden de jongens dat het tijd was voor een nieuwe bandnaam: The Outcast 66. Arie trok met deze band door het hele land. Na het winnen van een talentenjacht stroomde er nog meer werk binnen en begonnen de nachtcluboptredens in Rotterdam en Den Haag. Toen bleek dat het vele werk moeilijk te combineren was met school, werd de band opgeheven.

In 1984 werd er een reünie georganiseerd en speelden ze twee avonden voor een uitzinnig publiek. Na dit succes was stoppen geen optie. De band besloot door te gaan en kwam in het partycircuit terecht. Wederom werd de naam veranderd, dit maal in ‘North 84’. Arie heeft jaren met deze band opgetreden op partijen en grote bedrijfsfeesten. Nadat de toenmalige drummer tijdens een optreden een herseninfarct kreeg, is de band gestopt met spelen.

Twee jaar later hebben zij de draad toch weer opgepakt met een drummer die uit een Shadow-coverband kwam. Ze besloten instrumentale nummers te spelen en de band kreeg daarom de Shadow-gerelateerde naam ‘Kontiki’.

Vanaf begin 2014 speelt Arie als slaggitarist bij ‘Renée and the Alligators’.

Ruud Saelman